01. Wprowadzenie

Czyli kilka zdań o języku, którego chcecie się uczyć 

Język koreański – izolowany język używany na Półwyspie koreańskim. Używany jest głównie w korei Południowej oraz Północnej, a także chińskiej prefekturze autonomicznej Yanbian, która sąsiaduje z Koreą Północną. Na świecie językiem koreańskim posługuje się 78 milionów ludzi włączając w to duże skupiska w republikach dawnego Związku Radzieckiego, USA, Kanadzie, Brazylii i Japonii.

System zapisu – hangul – jest alfabetem sylabicznym i fonetycznym. Ponad 50% ogólnego słownictwa ma źródła w koreańskim sposobie odczytania znaków chińskich. Koreański jest językiem typu SOV (podmiot – dopełnienie – orzeczenie)

W Korei Północnej Korea nazywa się "Choseon" (조선), a na język koreański mówi się "Choseonmal" (조선말) lub bardziej oficjalnie "Choseoneo" (조선어).Z kolei w Korei Południowej, Korea Południowa jest nazywana "Hanguk" (w hangul: 한국). Język koreański jest zwany "Hangugmal" (한국말), lub bardziej formalnie "Hangugeo" (한국어). Czasami, potocznie mówi się na niego "Urimal" (우리말; "nasz język"). Standardowy język nauczany w szkołach nosi nazwę "Gugeo" (국어; "język narodowy").

W języku koreańskim wyróżnia się kilka dialektów. Standardowy język (Pyojuneo lub Pyojunmal) w Korei Południowej opiera się na dialekcie z okolic Seulu, w Korei Północnej - z okolic Pjongjangu. Dialekty te są bardzo podobne do siebie, jedynie używany na wyspie Jeju wykazuje dużo różnic od pozostałych. Niektórzy naukowcy uważają ten dialekt za odrębny język. Jedną z największych różnic pomiędzy dialektami jest akcentowanie. Użytkownicy dialektu seulskiego w bardzo niewielkim stopniu używają akcentowania, w przeciwieństwie do osób posługujących się dialektem yeongsang, który dzięki częstemu stosowaniu intonacji brzmi podobnie jak języki europejskie.

Informacje wyselekcjonowane i żywcem zaczerpnięte z Wikipedii